هرگز نگو که من غم دوری ندیده ام

دیشب انقدر باران امد

که اگر بگویم یاد تو نبودم

باران با من قهر میکند

انقدر از پنجره بیرون را نگاه کردم

که اگر بگویم منتظر تو نبودم

پنجره با من قهر میکند

انقدر دلتنگ خوابیدم

که اگر بگویم خواب تو را ندیدم

خوابت هم مرا ترک میگوید..

           شب فرا رسید و من به غروب آسمان که بر ساحل دریا طنین انداخته بود خیره شده بودم

                                                              

با تو ام
ای لنگر تسکین !
ای تکانهای دل !
ای آرامش ساحل !
با توام
ای نور !
ای منشور !
ای تمام طیفهای آفتابی !
ای کبود ِ ارغوانی !
ای بنفشابی !
با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !
با توام
ای شادی غمگین !
با توام
ای غم !
غم مبهم !
ای نمی دانم !
هر چه هستی باش !
اما کاش...
نه ، جز اینم آرزویی نیست :
هر چه هستی باش !
اما باش!

من و پر کن از ترانه واسه پرواز دوباره

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد
گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود
طلب از گمشدگان لب دریا می کرد
مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش
کو به تایید نظر حل معما می کرد
دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست
و اندر آن آینه صد گونه تماشا می کرد
گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم
گفت آن روز که این گنبد مینا می کرد
گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند
جرمش آن بود که اسرار هویدا می کرد
(بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی دیدش و از دور خدایا می کرد)
فیض روح القدس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می کرد
گفتمش سلسله زلف بتان از پی چیست
گفت حافظ گله ای از دل شیدا می کرد

دست تو یاس نوازش در سحرگاه بهاری

ای همه آرامش از تو در سرانگشتت چه داری

در کتاب قصه من معنی هر دل سپردن

خود شکستن بود و بردن در غم خود سوگواری

ای همدم ای مرحم ای خط سرنوشتم

ای همدم ای مرحم بی تو چه مینوشتم؟

من چه بودم نقش باطل،قایقی گم کرده ساحل

با هزاران زخم بر دل از عزیزان یادگاری

بی نیاز از هر نیازی ،بی خبر از پیله سازی

با گناه پاک بازی باختم در هر قماری

من چه بودم شعله ی درد، قصه ی خاکستر سبز

زخمی دنیای نامرد قصه چشم انتظاری

با من ویرانه از درد دست تو اما چه ها کرد

ای که با معنای دیگر عشق را آموزگاری

ممکن که کند غیر من  این ناشدنی  را

یعنی شکند  هیبت دیوار منی را

دیوار منی را که میان من و مقصود

انداخته این فاصله اهرمنی را

این فاصله غفلت و افسوس که بگذاشت

از کف بدهم فرصت نایافتنی را

در تور  تو این ماهی لغزنده نماند

مادام که واقف نشوی فوت و فنی را

بر عزم خلیلانه چه آمد که نیازست

تجدید کند خاطره  بت شکنی را

آن را که بیابان طلب پای  نفرسود

باور نکند  سعی اویس قرنی را

شیرینی عشق  است که اسطوره  بسازد

فرهاد چه داند هنر کوه کنی را

آلاله چو بیند علم غیرت عشاق

از یاد برد دعوی خونین کفنی را

جلسه محاکمه عشق بود و قاضی عقل